Vorig jaar heb ik een interessante verhandeling van iemand van Sogeti (softwarehouse) aangehoord die begon met de parabel van het Schaakbord. In het kort bestond de clue van de parabel uit het feit dat de uitvinder aan zijn opdrachtgever, de koning die vereeuwigd wilde worden, rijst als beloning vroeg.
De Koning lachte hem toe en vroeg hoeveel rijst hij wilde hebben. Zijn antwoord was dat hij zoveel rijst wilde hebben als er vlakjes op een schaakbord zijn, in die zin dat op het eerste vlakje een korrel ligt en vervolgens op elk volgend vlakje het voorgaande aantal korrels verdubbeld.
De Koning lachte niet meer toen hem door zijn kanselier werd voorgerekend dat het aantal rijst op deze manier ongeveer 2,5 maal de wereldwijde jaarproductie aan rijst opleverde.
De spreker gebruikte deze parabel om een parallel te trekken met de technische ontwikkeling gedurende onze beschaving. Het uitvinden van het wiel mag daarbij als de eerste korrel gerekend worden. De stoommachine, de telefoon, de computer en ga zo maar door, volgden in een steeds hoger tempo. Steeds sneller volgen nieuwe ontwikkelingen elkaar op en worden dingen mogelijk die tot voor kort als onmogelijk werden beschouwd. Waar moet dat naartoe..?
Volgens de spreker, en dat vond ik nog het meest indrukwekkende van de lezing, staan we figuurlijk gezien nog op de eerste helft van het schaakbord! De grote boost in de technologische ontwikkeling moet dus kennelijk nog komen!?
In de cloud
Terug met de voeten op de grond hebben we besloten om ons toch een beetje in de vaart der voortgang te steken door onze server in de boom te hangen en ‘in de cloud’ te gaan. Daarnaast zijn we met de telefonie over gegaan op VOIP.
Als je de leveranciers mag geloven gaat er een wereld aan mogelijkheden open en inderdaad, als je er over nadenkt is het allemaal erg vernieuwend. Toch verbaasd het mij enorm hoeveel moeite wordt gedaan om met nieuwe technieken, alles zoveel mogelijk op de oude omgeving te laten lijken. Ook heb ik nog nooit zo vaak gehoord dat iets ‘niet kan’, als sinds de oplevering van onze nieuwe systemen. Uiteraard kan er heel veel meer dan vroeger maar het keurslijf wordt daarentegen steeds strakker en de individuele mogelijkheden steeds kleiner. Als het allemaal werkt tenminste.
Ik heb me er maar bij neergelegd. Er is immers geen weg terug. Toch snak ik naar de tweede helft van het schaakbord waar ik van harte hoop dat systemen nu eens zelf zorgen dat alles goed komt, zonder dat ik het gevoel heb dat het hele systeem weliswaar draait maar dat het soms meer geluk dan wijsheid is. Een beetje van het Apple-gevoel dus uit de tijd dat Steve Jobs nog leefde.
Meteen dat ik het schrijf bedenk ik mij dat dit natuurlijk ook betekent dat we dan echter ook het einde van het schaakbord naderen. En dan? Einde verhaal? Waarschijnlijk wel. Iedere beschaving blaast zichzelf uiteindelijk op, waarom zou de onze dat niet doen?
Het wiel werd naar alle waarschijnlijkheid circa 5.500 jaar geleden uitgevonden. Als we nu op de helft zijn bereiken we het laatste vlakje dus over omstreeks 5.500 jaar. Tijd genoeg dus om nog van het leven en de vooruitgang te genieten!